Малацілі гарматы,
Малацілі цяжкімі цапамі.
I раўлі камяніцы,
I крышыліся косці мастоў.
Горад быў ці не быў?
Адкажы, не катуй мяне, памяць!
Ці снарад і цябе, нібы шкло на панелі, растоўк?
Вось і горкі ўмалот — гурбы бітае цэглы,
I ўсе людзі навекі пад душнаю цэглай палеглі.
I, здаецца, няма ўжо нікога, нікога на свеце.
То не я пазіраю —
Гэта трызніць атручаны вецер;
То не шкло на каменні,
А вочы мае раструшчаны;
То не дрот са слупоў,
А жылы мае пакручаны.
I не чорныя галавешкі
Датляваюць на бруку,
Гэта ногі мае гараць,
То смыляць мае рукі.
Раптам попел і цэгла варухнуліся, чхнулі, усталі.
Дзіўным голасам чалавечым у мяне запыталі:
«Дай, браток, закурыць.
Ёсць тытунь — будзем жыць...»
Артабстрэл
Катэгорыі вершаў
Лепшыя аўтары
4.122188449848
Галасоў: 1645. Сярэдняя: 4.12
4.3975346687211
Галасоў: 649. Сярэдняя: 4.40
4.1987767584098
Галасоў: 654. Сярэдняя: 4.20
4.1484375
Галасоў: 640. Сярэдняя: 4.15
4.0080482897384
Галасоў: 497. Сярэдняя: 4.01
4.417445482866
Галасоў: 321. Сярэдняя: 4.42
4.2772277227723
Галасоў: 303. Сярэдняя: 4.28
4.1606557377049
Галасоў: 305. Сярэдняя: 4.16
4.6692913385827
Галасоў: 254. Сярэдняя: 4.67
3.943143812709
Галасоў: 299. Сярэдняя: 3.94
Раiм наведаць
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь