Вершы пра вайну

Вышыні святла — святыні,
Саласпілсы, Хатыні,
Крэпасці Брэсцкай руіны,
Вы ўжо не толькі ўспаміны,
Што душы людскія крояць,

А памяць, прысяга і споведзь,
Запісаныя навечна
На дрэве магутным, рассечаным
Маланкаю да карэння.

He вытрывала знямення,
Загаварыла каменне
Такой невымоўнай пакутай —
He чутай яшчэ, не адкутай
Hi ў бронзе, і ні ў жалезе,
I ні ў радках паэзіі.

Ты з папялішчаў і руінаў
Устаў у велічы жывой,
Тут кожны камень і цагліна
Акроплены тваёй крывёй.
Ты не схіснуўся ў знямозе,
Граніцы нашай вартавы,
І першым вырас на парозе
На дальніх подступах Масквы.
Апасці не паспелі росы
У той перадсвітальны міг,
А ты, нібы юнак Матросаў,
Краіну засланіў грудзьмі.
І прыпыніў варожай зграі
На ўсход, на нашы землі шлях.
Над слаўнай крэпасцю лунае