Вершы пра вайну

Даказана і войнамі, і голадам,
Што падаюць раней
Мужчыны-волаты.
Жанчыны ж
Застаюцца жыць удовамі,
Засмучаныя думкамі бядовымі.

Таму
Спачатку падалі мужчыны,
Бо аддавалі свой паёк нішчымны
Матулям,
Любым жонкам
I каханым,
А самі паміралі нечакана.

Яны хацелі,
Каб хоць дзень-другі
Жыццё прадоўжыць родным, дарагім.
А там —
He стане голаду, вайны.
А там, глядзіш,

Такі спрадвечны лёс мужчын:
Рвануцца з мілых рук,
Пайсці
і зноў перамагчы
Сто слот і завірух,
Заблытаць тысячу дарог,
I выпіць дзесяць рэк,
I любай палажыць да ног
Увесь свой скарб
і грэх.

Ну, а калі праз сто разлук,
Праз сто смярцей вайны
Да мілых, незабытых рук
Не вернуцца яны, —
У тым няма