Праз папялішчы,
Па колкім іржышчы
Да нашай вёскі ішоў нясмела
Спраўляць зажынкі
Жнівень зжаўцелы.
З галадухі і ён спатыкаўся,
Сляпы.
Лісты-пахаванкі нёс,
Нёс і снапы.
— Гэта табе, цётка Арына,
За сына...
— Гэта табе, дзядзька Яўтух,
За малодшых двух.
— Гэта табе, дзед Атрох,
За трох...
— А табе, Адарка,
Ці ж я вінават,
Прынёс табе, Адарка,
Чорны лістапад.
Брату Рыгору
Паўночны вецер — самы халодны.
Паўднёвы вецер — самы гарачы,
Год сорак трэці — самы гаротны:
Дагэтуль дзяцінства маё ў ім плача.
Злосны і сіверны вецер заходні.
Вецер усходні — лагодны, гаючы.
...Тыфус лютуе.
Светлай памяці аднагодкаў
Hi хмурынкі, ні ветрыка
Ад Ляскавіч да Петрыкава.
Толькі сорак галасоў
Над маўклівасцю лясоў.
Сорак дзетак-малалетак,
Сорак чаек у адчаі.
Нашы маткі так крычалі,
Што завяла сорак кветак.
«Цыць, Рыгорка, не раві!
Колькі у цябе крыві?
Трошкі возьмуць — і дамоў!
I нашто ім наша кр
Перад вамі — зямля продкаў маіх і дзяцей.
He любіць яна чужынцаў,
любіць яна гасцей.
Тут вас накормяць, і спаць пакладуць,
і на дарогу дарунак дадуць.
Такі ўжо звычай на нашай вольнай зямлі.
Шмат якія цары, імператары і каралі
хацелі ўправіць яе
ў пярсцёнак славы сваёй,
як дзівосны бурштын.
I ўсе як адзін
на шаткоўнях войнаў
падданых сваіх шаткавалі,