Даказана і войнамі, і голадам,
Што падаюць раней
Мужчыны-волаты.
Жанчыны ж
Застаюцца жыць удовамі,
Засмучаныя думкамі бядовымі.
Таму
Спачатку падалі мужчыны,
Бо аддавалі свой паёк нішчымны
Матулям,
Любым жонкам
I каханым,
А самі паміралі нечакана.
Яны хацелі,
Каб хоць дзень-другі
Жыццё прадоўжыць родным, дарагім.
А там —
He стане голаду, вайны.
А там, глядзіш,
Лес заснаваў надоўга сны,
Старым нічога не забыта.
Гараць агеньчыкі вясны
Балючым полымем блакіту.
А неба чыстае ўгары,
Як васількі.
Заткана сінню.
Нібыта полымя гарыць
Лясных цюльпанаў пад Хатынню.
Цвіце на ўзгорках сон-трава,
Яе пялёсткі не самкнуцца.
Як вачанятаў сінява,
Якія сонечна смяюцца.
Чакаюць кожнаю вясной
I спадзяюцца, што убачаць:
Ім ранак вынесе з-за хвой
Гэта — працягласць апошняй вайны,
Якая яшчэ прарываецца ў сны,
У нашыя сны,
А не нашых дзяцей.
Для іх яна казкай здаецца часцей.
Больш тысячы дзён
He згінаўся народ.
А хто пералічыць удоў і сірот?
Столькі вяла да Берліна дарога,
Столькі чакала жывых Перамога...
«Колькі ж гадоў прагрымела вайна?»
Пытаю ў дачушкі.
He знае яна.
He лёгка на годы
Вайну падзяліць.