Перадай, сасна, сасне —
Немцам будзе блага:
Не задрэмле, не засне
Партызанскі лагер.
Расшумеўся цёмны лес
Над маўклівым логам —
Ходзяць хлопцы па сяле,
Ходзяць па дарогах.
Сосны тут адна ў адну
Высяцца, як вежы, —
Не прайсці, не абмінуць
Немцу нашых сцежак.
Вее вецер на бары,
Сосны кучаравіць —
Не ўдасца немчуры
Ні адна аблава.
Навакол бароў — палі,
А праз поле сцежка.
Чаго ж ты іржэш тут, мой конь чарнагрывы,
Зямлю ўдараеш капытам?
Яздок усё роўна не ўстане з магілы:
Ён куляй фашысцкай прабіты.
Ляжыць у чужой і далёкай краіне —
Асеннія ветры галосяць,
І лісце, апаўшае толькі што з дрэва,
Магілу салдата заносіць.
А недзе у роднай краіне і вёсцы
Чакае любімая маці,
Каб сына хоць раз прыгарнуць яшчэ к сэрцу,
У матчыным сціснуць абняцці.
Векі заплюшчыш — напружаны сон
Грудзі раскроіць, як плугам барозны.
Нешта набухне, як боль і як сон,
Нешта заплача наўзрыд і бясслёзна.
Заўтра з заплаканых шыбінак-мар
Сінім рассветам прасочыцца ранак.
Зваліць з грудзей набалелы цяжар
Сцюжай рукою сціскаючы раны.
Устань і ў сцюдзёным жалезе пабач
Новыя вартасці слова жывога!
І зразумееш душой — Барацьба.
Мы цябе выглядалі з-за шэрых руін
Воблік светлы твой снілі начамі ў астрогах
І тужылі тугою магіл і краін
Па табе, залатая вясна перамогі.
Нашы дрэвы, і кветкі, і дзеці, і сны
Летуцелі даўно аб табе недацветам, —
Ані разу яшчэ так пакутна вясны
Не чакаў чалавек, покуль свет гэты светам.
Вочы дым выядаў, лісце вянула дрэў,
Апякалі зямлю і душу бліскавіцы.