(вольны пераклад украінскай народнай песні)
Бацька – Каліноўскі, Беларусь нам – маці,
Мы за Беларусь ідзем ваяваці.
У гаёчку, у гаі расце дуб шырокі,
пад тым дубам хлопец ляжыць сінявокі.
Ляжыць, сцяўшы зубы, церпіць цяжкі мукі,
пасекла аскепкамі і ногі, і рукі.
Ягоная маці над ім горка плача,
за слязьмі гаручымі свету не бача.
Ой, сынок мой родны, ужо наваяваўся,
У тых, каму неабыякава,
смутак ад "Брэста" да "Кракава",
ад "Тараса" і "Літвіна"...
Хавае чарговага сына краіна,
Хавае найлепшых сваіх мужчын.
Але не дарэмны ваярскі ваш чын,
і на палях бітваў узыдзе зноў рунь.
Слава Героям! Жыве Беларусь!
Флаг им в руки (В. Пуцін пра контрнаступленне УСУ)
З жоўта-блакітным прапарам у руках
і з прапановай "маск*лі, валіце",
Забыўшыся на стомленасць і страх,
па Ўкраіне крочыць Вызваліцель.
Ад поступу яго дрыжыць зямля,
куды зірне - квітнее там бавоўна.
Хаця шыпяць гадзюкі з-пад Крамля,
ды берцам іх раздушаць усё роўна.
Ужо хутка там, дзе цемра, смерць і боль,
Заззяе сонца ўкраінскае ў блакіце.
Маці ўсіх бомбаў абняла дзяцей:
– Я не аддам вас ніколі
ў рукі нянавісцю хворых людзей!
Годзе ўжо жаху ды болю!
Зноўку пад крылы падвесіць не дам!
Ціха ляжыце ў куточку.
Бо людзі раскідваюць вас тут і там,
б'юць па дамах і садочках.
Надпіс "ЗДЕСЬ ЛЮДИ!!!" не спыніць людзей –
Такія яны душагубы.
Няма ў гэтым свеце пачвары люцей,
якой жыцця радасць не люба.
(памяці прадзеда Мікалая Курыловіча з Бярозаўшчыны і ўсіх заходнебеларускіх мужчын, загінулых у сваіх першых баях у 1944)
Загад ёсць загад. Прыслалі павестку -
і мусіш, Мікола, ісці на вайну,
пакінуўшы жонку і роднае месца,
Астатні раз подых Радзімы глытнуў,
пагушкаў дзяцей, пакарміў у хлеве Косю,
кароўцы падкінуў свежага сенца,
зрабіў усё да толку, як павялося...