Вершы пра вайну

Хоць нашу ласку і пашану
Ім аддаём усю спаўна,
Ўсё меней, меней ветэранаў,
Нанова крываточаць раны –
Да іх вяртаецца вайна.
Ідуць яны няспешным крокам –
Герой Дняпра,
Герой Дзвіны...
Ўсё аддавалі нам да кроплі,
На іх грудзях уся Еўропа
Далёкім водгуллем звініць.
І немагчымае б магчымым
Зрабіць,
Каб век іх быў даўжэй!
Як нам без іх у дялячынях?
Нашчадкі іх – за іх плячыма

З самай раніцы абход пачне —
I па Віленскай і Падніколлі.
Кажуць, быў кантужан на вайне,
I таму вось штосьці з ім такое.

Лістапад ці нават снегапад —
Тыя ж боты і кашуля тая.
I, хаця даўно ён не салдат,
Па-салдацку кожнага вітае.

Крочыць, не схіліўшы галавы,
Пасівелай, стрыжанай, вялікай.
Не крыўдуе, што чамусьці вы
Ані слова — хоць бы для прыліку.

Памяць доўга памірала ў ім,

Як твае справы, ветэран?
Гады няўмольна побач крочаць,
Прамы ў дугу сагнулі стан,
А ран яны зусім не лечаць.

Амаль сляпым прыйшоў з вайны:
У галаву было раненне.
Перад вачыма тыя дні,
Ды ў вачах даўно зацьменне.

І не патрэбен павадыр —
Па успамінах думкі водзяць;
Бяда, што ногі ўжо не ходзяць...
Суседка прынясе вады,

Раз у месяц з’явіцца сынок
З нявесткай, вымыюць падлогу.

Душа балiць мацней, чым раны,
Ляцiць стралой няўмольны час,
Ў нябыт шагаюць ветэраны,
Ўжо засталося мала нас.

Сабой Радзiму захiналi,
Не ведалi прад куляй страх,
Усё краiне аддавалi,
Нас безлiч гiнула ў баях.

Мы здабывалi перамогу,
Пазналi цяжкi жах вайны,
Прыйшлi дадому, слава Богу,
Айчыны дочкi i сыны.

Цяпер пра нас амаль забылi,
Раз ў год гучыць аркестраў медзь,