Вершы пра вайну

На школьным зялёным пляцы
Статуя безыменная:
На руках
у каменнай маці
Дзіця каменнае.

Цяпер ім агонь не страшны,
Не страшна пекла ім...
Звалі малое –
Ванем? Наташай?
Маці –
Марыляй?

Хоць нашу ласку і пашану
Ім аддаём усю спаўна,
Ўсё меней, меней ветэранаў,
Нанова крываточаць раны –
Да іх вяртаецца вайна.
Ідуць яны няспешным крокам –
Герой Дняпра,
Герой Дзвіны...
Ўсё аддавалі нам да кроплі,
На іх грудзях уся Еўропа
Далёкім водгуллем звініць.
І немагчымае б магчымым
Зрабіць,
Каб век іх быў даўжэй!
Як нам без іх у дялячынях?
Нашчадкі іх – за іх плячыма

Марна гушчар
Цераблю непралазны,
Выйсця ў святло шукаю,
Чую ў сябе
За спіною выразна —
Нехта гукае...

Хмары аблогам,
Сячэ бліскавіца,
Ў дол карані пускае,
Варта ў нямоце
На хвілю спыніцца, —
Нехта гукае...

Над пагарэлішчам,
Над папялішчам
Печ — быццам здань якая,
Вецер самотна
Ў коміне свішча, —
Нехта гукае...

Хлеба акраец
Вазьму толькі ў рукі
I міжволі чакаю

Праз дрот калючы,
Аўчарак іклы,
Да болю сцяўшы дыханне,
Праз варту,
Краты
Яно пранікла
У лагер смерці,
Каханне.

За ім сачылі
I віжавалі.
Ласкавы позірк —
Як здрада.
Яго знішчалі,
Ды выжывала —
He выдай яго паглядам!..

Яна і ён —
Па семнаццаць вёсен,
Вочы —
Вочы сустрэлі.
Пяшчоты ім
Схаваць не ўдалося —
Асуджаны да расстрэлу.

...Здзіралі вопратку з іх
Апантана, —

— Чаму не паліцца ў печы?
Прастыла — як лёд, чарэнь.
Накрыйце нам коўдрай плечы —
Агонь нас зусім не сагрэў...

— Гуляе вецер па хаце,
Цярусіцца дождж праз столь.
Дзе ўрач у белым халаце?
Агонь не суцішыў наш боль...

— Няма ані сцен, ні вокан,
Па хаце пасвіцца конь...
А цёмна чаму навокал,
Хоць гэтак шугае агонь?..

...Чытаю імёны, даты.
Па колечкі ж ім гадоў!..