Катам

 

Воблака чорнага дыму
уздымаецца воранам чорным.
Немцы спалілі хаціну,
з радзінай і вобразам родным.

Крык не сціхае ў вушах,
мальба павісла ў паветры,
на абгарэлых кутах,
вобразы спаленай веры...

І не цяклі, а кіпелі
слезы на белых шчаках...
Блескат крывавай капелі
нам вораг прынес на руках.

Сціхлі усе гукі ў весцы,
чорным зрабілася сонца...
Катам не змыць усе мукі,
у крыві нашых дзедаў іх рукі.